22.

"- Boję się, że kiedy będziemy od siebie na wyciągnięcie ręki, wszystko się zepsuje. Nie będę już dla ciebie świętem, tylko codziennością. Niezmiernie trudno zachwycać się codziennością".

*****

- Wiktoria, chcesz kawy?
Woźnicka stała przed drzwiami pokoju przyjaciółki i mocowała się z klamką, próbując je choćby rozewrzeć. Mimo że nie były zamknięte na klucz, nie wiedzieć czemu stawiały opór.
- Zawsze, Agu, ale na razie tu nie wejdziesz.
- Nie chcą mnie, mnie nie chcą? Ta zniewaga krwi wymaga!
- Pożądają cię wręcz.
Agata zaniosła się śmiechem.
- A diabli by to - zza drzwi rozległ się potężny huk. - Pożądają to chyba jednak złe słowo. Może podążają? O, może być, podąż po tę kawę, a tym czasem ja - huk rozległ się ponownie, teraz jakby zwiększając natężenie. - A niechby to jasny szlag trafił wreszcie!
Przekleństw, które padły potem, Agata już nie usłyszała.

* 

- No, koniecznie już musisz mi otworzyć.
Tym razem oprócz lekarki przed drzwiami znalazła się spoczywająca w jej objęciach taca, a na niej, nieco chybotliwa, zawartość: talerz ciastek, dzbanek kawy i dwa kubki (kto by pił kawę w filiżankach).
Wiktoria drzwi otworzyła, Agata też otworzyła, niezwykle szeroko - oczy ze zdziwienia, a stan zawartości tacy z nieznacznie chybotliwego zmienił się w poważnie rozchwiany.
- Co ty tu robisz? Że już, że teraz? Że tak nagle, naprawdę i ostatecznie serio?
Tacę uratowała Wiktoria, przyjaciółki nie zdążyła. Woźnicka w kompletnym oszołomieniu potknęła się o znajdujące się naprzeciwko niej wyładowane po brzegi pudełko i ciężko klapnęła na leżący dokładnie za nią atlas anatomiczny.
- Wyprowadzam się, a za tydzień wychodzę za mąż. Naprawdę i ostatecznie serio.
- Zaraz, zaraz, po kolei - internistka starała się wyjść z szoku. Wychodzenie rozpoczęła od wyjęcia spod tyłka atlasu anatomii. Raz dlatego, że jakby nie patrzeć trochę profanacja przysiadać, dwa, ponieważ do najwygodniejszych siedzisk jednak nie należał.
- Powiedziałaś mi kiedyś, że zarezerwował datę w urzędzie, bez informowania cię o tym. Innym razem mi powiedziałaś, że on to cię owszem, kocha, ale ty podchodzisz do tego raczej na chłodno. Bez emocji, a przynajmniej bez sprecyzowanych. A teraz mi powiedziałaś, co mi powiedziałaś?
- Że się zdecydowałam. Nie martw się, jemu nie zapomniałam o tym powiedzieć.
- Nic z tego nie rozumiem.
- Po prostu, skoro już zarezerwował tę datę, uznałam to za znak.
- Że co ty do mnie mówisz?
- Powiedziałam mu, że zawsze, jeśli do tego czasu zmienię zdanie, możemy się wycofać. No i niech ta data zostanie. Zdania nie zmieniłam.
- A gdzie są twoje emocje?
- Lubię, kiedy na mnie czeka. Jego obecność mnie uspokaja. Na jego widok ogarnia mnie taka jakaś... ogromna czułość...
- Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale co bardziej rozmiłowani mogą to samo powiedzieć na przykład o swoim kocie. Czeka, roztkliwia, uspokaja.
- Nie powiem ci, że go kocham. Nie licz na to.
- A mimo to za niego wyjdziesz.
- Tak, bo daje mi stabilizację, poczucie bezpieczeństwa, ja potrzebuję bezpieczeństwa, Agata. Potrzebuję opuszczając mury szpitala przestać udowadniać, innym, a zwłaszcza sobie, że jestem czegoś warta i na coś zasługuję.
- Możesz unieszczęśliwić człowieka.
- Dopiero, kiedy się sobie znudzimy.
- Wika, rutyna jest potworem.
- Oswajalnym.
- Mam ci znaczy życzyć szczęścia? U boku poukładanego Tomasza?
- Znaczy.
Kobiety wstały i w całym tym ogromnym pobojowisku mocno, niezwykle mocno się objęły.
- Wierzę, że wiesz, co robisz. Akceptuję twoją decyzję. Bądź z nim szczęśliwa. Stabilnie szczęśliwa. Kto wie, może właśnie to jest twoja droga. Może tego ciągle szukałaś?
Popatrzyła prosto w zielone oczy Wiktorii. Rudowłosa nie spuściła wzroku.
- Wiesz, czego bym chciała?
- Tego samego dla siebie i Marka.
- Niezupełnie, nomen omen, pudło, chciałabym, żebyś za rok o tej samej porze, ale koniecznie w innej scenerii, powiedziała mi: tak, Aga, kocham go. Nad życie.
- Niech się spełni - głos Wiktorii drgnął nieco. W jej oczach pojawił się błysk.
- No i jeszcze czegoś.
Chirurg spojrzała pytająco.
- Żeby czasem w tym twoim nowym, pięknym domu znalazło się dla mnie trochę miejsca pod twoim nowym, pięknym łóżkiem. Bo już za tobą tęsknię.
- Mój dom i moje miejsce pod łóżkiem stoi zawsze dla ciebie otworem. I pajęczynką.
A po chwili płakały już obie, tonąc w uściskach i łzach. Z wiarą, że decyzje czasem bywają słuszne, nadzieją, że wszystko się jakoś ułoży i miłością, tą ich - siostrzaną, niezawodną i nade wszystko pewną.

*

Idalia zaparkowała samochód przed blokiem, zgasiła silnik i ostatecznie opadła z sił.
Była zmęczona, zmęczeniem, które uwielbiała. Odbierającym siły, odganiającym myśli, dobrze jej znanym zmęczeniem. Wskazującym drogę w każdy kolejny dzień, cóż, że niezwykle podobny do poprzedniego. Ale czy powtarzalność jest znowu aż taka zła?
I siedziała tak, długo, może nawet zbyt długo, tempo wpatrując się w ciemność za szybą. Prawda, że uspokojone było dzisiaj jej życie, ale próżno rozglądała się w nim za choćby odrobiną sensu, poczuciem celu i wartości podejmowanych działań. Choć nie chciała się do tego przyznać nawet przed sobą, już nie była taka pewna prawidłowości swoich jeszcze niedawno jedynie słusznych wyborów. Czegoś jej brakowało. Mocno, dokuczliwie za czymś tęskniła. Za czym, wolała się nie zastanawiać. Wybrała drogę, a czas, jak to czas, rzadko bywa ludzkim sprzymierzeńcem, nie ułatwiał i jej. Płynął, nieubłagany i nieczuły, ciągle zbyt prędko.
Obecnie życie, swoim zwyczajem, toczyło się dalej, a Idalia, jak każdy z nas, musiała mu sprostać. Jak umiała.
Wyciągnęła więc kluczyki ze stacyjki już sprawnym, pewnym ruchem i szybko wysiadła we wszechogarniającą ciemność. Późne powroty, pomyślała wbiegając po schodach, też mają swoje zalety, przynajmniej nikt człowieka nie zaczepia. Wkrótce, wkładając klucz do zamka przekonała się, że w tej kwestii pomyliła się na pewno.
- Pani doktor - usłyszała konfidencjonalny szept.
Wzdrygnęła się lekko, a zaraz potem uderzyła we włącznik na ścianie. Na klatce rozbłysło światło, przed Idą, naprzeciwko, stała sąsiadka. Z naprzeciwka.
- Niech pani na chwilę do mnie zajdzie.
- Pani Krysiu, późno już, jutro przyjdę pomóc w czym trzeba.
- Tyle że to jest, pani doktor, strasznie ważne.
Ida wzięła głęboki oddech i z ociąganiem przekroczyła próg mieszkania staruszki. Jeszcze dobrze nie zamknęła za sobą drzwi, a już o nogi otarła jej się kotka Zuzia.
- Cześć, koteczku.
Lekarka schyliła się, delikatnym gestem pogłaskała lśniące futerko i podrapała zwierzaka za uchem.
- No ja mówię pani doktor już któryś raz, a jak ja mówię, to ja wiem, Zuzinka panią lubi, a jak ona kogoś lubi, znaczy dobry człowiek jest. I kotek by się pani przydał, przynajmniej by do pustego domu nie wracała i sama jak ten pies, bez obrazy, nie była na świecie. Sami to, pani doktor, mogą być starzy, jak ja, a nie piękna i młoda kobieta, jeszcze po szkołach.
Idalia uśmiechnęła się mimo woli.
- Rozważę kwestię kotka, obiecuję, tylko czy on by chciał sam w domu całymi dniami siedzieć?
- A chciałby, bo wierny by był i kochałby panią bez warunków, jak to ludzie się od zwierząt uczyć kochać powinni.
- W czym mogę pomóc? - Ida pospiesznie przeszła do rzeczy.
- Ano ja dla pani coś mam.
- Dla mnie?
- Nie ode mnie, nie tym razem znaczy. Bo to było tak: wracam ja dzisiaj ze sklepu, ledwo ciężkie siatki niosę...
- W zeszłym tygodniu, przynosząc zakupy, prosiłam panią, żeby mi pani mówiła, kiedy czegoś potrzebuje, ja bym kupiła przecież.
- Ano wiem, ale wtedy obiad bym jadła na kolację. Poza tym kto by tam głowę pani doktor mną zawracał. Już i tak pani dla mnie dobra jak córka.
- Prosiłam panią.
- No dobrze już, dobrze, nie w tym przecież rzecz.
Idalia westchnęła.
- Słucham.
- I jak już blisko naszych drzwi byłam, to słyszę - dobija się ktoś do pani. Stoi i raz to dzwoni, raz to puka, a i jeszcze się dziwi, że mu nikt nie otwiera. Co on to, pytam go, nie wie, ile to lekarze pracy mają, żeby ludzkie życie i zdrowie utrzymywać? A on do mnie, że kwiaty dla pani ma dostarczyć, bo on jest, znaczy praca jego taka, poczta kwiatowa.
- Słucham?
- A niech pani doktor tyle nie słucha, tylko patrzy.
Rzeczywiście, na stole stał kosz pełen czerwonych róż. Łącznie było ich około pięćdziesięciu.
- No, ale że pani doktor się nie pochwaliła, jaki to kawaler się o panią uprzejmy stara, to ja się powinnam na panią tu i teraz obrazić, na śmierć!
Ida zaskoczona wpatrywała się w kwiaty, kompletnie nie mogąc zrozumieć, co się właściwie dzieje.
- Ale nikt się o mnie nie stara, pani Krysiu, on, ta poczta znaczy, nie powiedział od kogo? - Idalia w oszołomieniu przejęła sposób wyrażania pani Krystyny.
- Nic a nic, a pytałam, może mi pani wierzyć, ale tam pod kwiatuszkami coś jest, koperta jakby. Wszystkiego się pani na pewno dowie, bo ja cudzej korespondencji nie otwieram.
Idalia automatycznymi ruchami wzięła kosz w obie dłonie i skierowała się do drzwi.
- Dziękuję pani, jutro przyjdę po listę zakupów.
- A to tak łatwo nie ma, że dziękuję i już, bo ja obiadek dla pani doktor mam, jadła pani dzisiaj obiadek?

*

Ida obiadek zjadła ze smakiem, choć lekko drżącą dłonią. Teraz, siedząc już we własnej kuchni, bezmyślnie gapiła się na leżącą na stole kopertę. Starała się zmusić do jej otwarcia, choćby i siłą woli.
- Nikt już nigdy nie sprawi - powiedziała na głos, wkładając w te słowa wszystkie siły i całą pewność. - że będę się bać.
Kopertę otworzyła.
W środku znajdowała się biała kartka, na której drukowanymi literami był wypisany krótki tekst: "Te kwiaty są po to, żebyś mnie pamiętała, bo ja nigdy o tobie nie zapomnę. Idalia - z języka greckiego oznacza "widzę słońce", czy może być piękniejszy widok? Mam nadzieję, że lubisz czerwone róże".
- A idź do najpodlejszych diabłów, pieprzony psychopato!
Mimo chęci, uchem terapeuty, wysłyszała w swoim głosie histerię. Pierwszą rzeczą, którą zrobiła, zupełnie nieterapeutyczną, był mocny zamach, aż zabolało ją w barku, po czym misternie skomponowany bukiet rozprysł się na ścianie, wprawiony w ruch całą siłą jej drobnego ciała. Nie umiem panować nad złością, pomyślała przelotnie. Drugą, również nieprofesjonalną rzeczą było rzucenie się na łóżko i gorzki, długi i rozpaczliwy płacz, aż zabrakło jej i tchu, i łez. Jeśli płacz oczyszcza, Idalia była tej nocy nieskazitelnie czysta, czysta niemal jak łza.