9.

"Trzy rzeczy zostały z raju: gwiazdy, kwiaty i oczy dziecka."

*****

- O, jak tu coś pięknie pachnie - Przemek wszedł do kuchni rezydentów z promiennym uśmiechem na ustach. Od razu porwał ze stojącego na stole słoika konserwowego ogórka, po czym schrupał go natychmiast.

- Hej - pisnęła stojąca przy gotującym się jedzeniu Agata - Skoro już i tak zjesz połowę mojego obiadu, to chociaż nie podjadaj przed, bo oberwiesz.

Przemek mimo gróźb sięgnął po następne warzywo.

- No, zabieraj Te łapy!

- Co tu się dzieje? -  do kuchni weszła Wiki. - O, obiadek.

- O, nie - krzyknęli jednocześnie Przemo i Aga.

- Nie dostanę obiadku? - wygięła usta w podkówkę.

Agata Zrobiła nieprzejednaną minę.

- Oczywiście, że dostaniesz, ty akurat zasłużyłaś, ale przestańcie mi wszyscy przeszkadzać i dajcie skończyć.

- Ja przeszkadzam? Mnie tu nie ma - chirurg po raz kolejny wyciągnął rękę w stronę słoika.

- Wika, zrób mu coś!

- Facecie, ogarnij się. Kiedy kobieta stoi przy garach, nie należy jej dekoncentrować, im szybciej się tego nauczysz, tym lepiej dla ciebie. No i tym większa szansa, że też dostaniesz obiad.

- Aga, świetnie wyglądasz przy garach, jak to możliwe, że żaden gość tego jeszcze nie docenia, co? - pociągnął ją za kucyka.

- A ty będziesz świetnie wyglądał przy zmywaniu, skoro już dzisiaj działa tu stołówka  - odparowała internistka.

Zdziwienie w oczach Przemka rozśmieszyło kobiety.

- Ma rację, mistrzu wyszukanych komplementów - zaśmiała się Wiki.

- Spokojnie, ja jeszcze nie skończyłem, bo do pełni szczęścia brakuje ci tego - Przemek podszedł do odwróconej w stronę kuchenki dziewczyny i opierając się o nią nonszalancko, przewiązał jej w talii fartuszek kuchenny.

Agata nagle odwróciła się w jego stronę, wypuszczając z rąk łyżkę.

- Nie dotykaj mnie!

Zabrzmiało to tak rozpaczliwie, że się zawstydziła. Speszona pochyliła się, żeby podnieść przedmiot z podłogi.

- Hej, no daj spokój, co ja takiego zrobiłem? Naprawdę ładnie wyglądasz. Przecież nie zamierzam cię zgwałcić! Ostatnio nic ci nie można powiedzieć, bo wszystko jest źle, nawet rozbawić się ciebie nie da!

Agata zakryła usta dłonią i pędem wypadła z kuchni. Przyjaciele słyszeli już tylko, jak męczy ją silny i długi atak wymiotów.

- Stary, jak cię lubię! - Wiki zaczęła ratować przypalający się obiad.

- I to oczywiście jest moja wina, nic nie mów Wiki, tylko się nie odzywaj - Przemek uniósł ręce w obronnym geście.

- Nie twoja, przypadek.

- A co, jest w ciąży, Hana rozsiewa wirusa?

- Dobrze by było. A właściwie nie, byłoby cholernie niedobrze. Daj jej po prostu spokój na razie i nie wracajmy do tego, okej?

- Jesteście gorsze niż moja Ola, a naprawdę myślałem, że gorzej trafić się nie da.

- O, czyżby spięcia na damsko-męskiej linii?

- Lepiej nie gadać.

- Nakryj do stołu, chyba gotowe.

- Dla niej też?

- Tak, Dla Agaty też - Wiki nie chciała kryć sarkazmu.

*

- Otwieraj, Aga, nie ma czasu - Wiktoria stała pod drzwiami lekko zirytowana.

W końcu ujrzała w nich trupio bladą twarz koleżanki.

- Nie jestem głodna, nie dociera?

- Jesteś, a jak nawet nie, to będziesz. A potem, kiedy już zjesz, spokojnie, jakby nic nie zaszło wszyscy troje zbierzemy się do pracy.

- Męczysz.

- To był przypadek, nie zapominaj o tym, że zabroniłaś komukolwiek mówić.

- To nie powiedziałaś mu teraz?

- Za kogo ty mnie masz?

- Wiki, jejku, dzięki, zrozum, ja naprawdę nie chcę się tym chwalić. Próbuję normalnie żyć, staram się, ale ciągle coś się pieprzy.

- To teraz my wpieprzymy, pyszny obiadek, no, chodź. A potem robota, dyżurek jest dobry na wszystko - zanuciła rudowłosa na melodię starszych panów.

- Dyżurek to jest klinek na splinek - zawtórowała jej Agata.

-Na brzydki bliźniego uczynek - zaśpiewały już razem.

Do stołu poszły zaśmiewając się tak, jakby naprawdę nic się nie stało. Wieczór dopiero się zaczynał.

*

- Herbatka, proszę bardzo - Przemek postawił kubek przed Agatą. Kobieta złapała jego rękę w locie i przytrzymała kurczowo.

- Przepraszam. Bardzo przepraszam.

- Nie ma sprawy. Zresztą i ja trochę przegiąłem. To był mocno szczeniacki tekst.

- Jest za co, moje życie jest ostatnio totalną porażką, a ja dalej zniechęcam do siebie wszystkich bliskich mi ludzi. Jakbym mało miała samotności i wrogów w tym szpitalu.

- Rozumiem cię, też to kiedyś...

- Ratunku! Pomocy! Moje dziecko! Niech mi ktoś pomoże!

Lekarze równocześnie wybiegli na korytarz. Stała tam ciężarna kobieta i na oko ośmioletnia dziewczynka. Obie zanosiły się od płaczu.

- Spokojnie, co się stało? - Agata starała się powstrzymać panikę. - Co dolega małej?

- Nie, to nie o Zosię chodzi, Mam silne skurcze, a to dopiero trzydziesty tydzień. Co będzie, jak moje dziecko się teraz urodzi, jest takie maleńkie! Niech pani coś zrobi! Błagam! Tak strasznie mnie boli...

- Wezwij ginekologa, Hana powinna dzisiaj być - rzuciła koledze przez ramię. - A tobie zaraz zorganizujemy jakieś ciekawe zajęcie, ale najpierw zajmiemy się twoją mamą, okej? - Ostatnie słowa skierowała do wystraszonego dziecka.

Mała posłusznie kiwnęła głową i usiadła na krześle. Nerwowo obgryzała paznokcie.

- Zaraz będzie ginekolog, a póki co proszę się położyć i opowiedzieć, co się właściwie stało.

- Czy to ważne? Ratujcie moje dziecko!

Agata zmarszczyła brwi.

- Teraz podłączymy panią pod KTG, proszę w tym czasie zorganizować kogoś do opieki nad dzieckiem. Nie sądzę, żeby udało się wam dzisiaj razem wrócić do domu.

- Zosia nie ma z kim zostać, jesteśmy same. A pani ma mi udzielić pomocy - twarz kobiety wykrzywił grymas bólu.

- Jestem, co się dzieje? - na izbę weszła Hana.

- Trzydziesty tydzień ciąży, silne skurcze, niczego więcej nie udało mi się dowiedzieć - popatrzyła z rezygnacją na siedzące w kącie dziecko - plus dziewczynka, którą nie ma się kto zająć.

- Jak to nie ma kto? A ty? Zbadam matkę, ty zabierz gdzieś małą, póki nie ma tu masakry nocnej izby przyjęć - uśmiechnęła się do lekarki pokrzepiająco.

Internistka kucnęła przy małej. Dziecko siedziało z nisko opuszczoną głową i łzami w oczach.

- Zosiu, twoja mama będzie teraz badana przez tamtą panią, a my nie będziemy im przeszkadzać, chodź ze mną.

Zosia z ociąganiem podreptała za Agatą. Była mocno wystraszona.

- Co będzie z mamy dzidziusiem? Czy on jej umrze?

- Mamy? Z twoim bratem lub siostrą chyba, co? Pewnie będzie dobrze. Jest jeszcze za malutki, żeby przychodzić na świat, ale pani doktor poda twojej mamie leki i one mam nadzieję zatrzymają poród.

- Wolałabym, żeby umarł. Jestem przez to bardzo zła, prawda? Nie polubi mnie pani?

Lekarkę zamurowało.

- Na pewno tak nie myślisz - wykrztusiła z trudem. - Wiesz co? Mam tu schowane coś specjalnego. Jak mam długi, ciężki dyżur, albo jestem bardzo smutna, tak jak ty teraz, to często mi pomaga.

Dziewczynka spojrzała na lekarkę zaciekawiona.

- I pani mi to da?

- Z przyjemnością.

Kobieta otworzyła szufladę biurka i ich oczom ukazały się różne rodzaje saszetek z gorącą czekoladą. Zosia się uśmiechnęła.

- Proszę bardzo, wybieraj.

- A która jest pani ulubiona?

- Wiśniowa albo mleczna. Nigdy nie mogę zdecydować.

- To ja chcę mleczną. Tatuś mi często kupował taką normalną mleczną czekoladę.

- Nie ma sprawy, posiedź tu chwilę, a ja w tym czasie wyczaruję mleko, bo przecież pysznej czekolady nie zalewa się wodą, prawda?

- Nigdy nie piłam prawdziwej czekolady.

- Tym bardziej potrzebujemy mleka - Agata szybko wyszła, a po chwili wróciła z kartonem z lodówki. Niestety do przygotowania go musiała im wystarczyć mikrofalówka.

- No, to zaraz będzie gotowa. Słuchaj Zosiu, może znasz numer telefonu twojego taty? Ktoś musi tutaj po ciebie przyjechać.

- Mój tata umarł.

Agata posmutniała.

- Bardzo mi przykro. Naprawdę.

- Wszystkim jest przykro, mnie też, tylko nie mamie. I to przeze mnie ten dzidziuś umrze, tak jak tata umarł przez niego!

Dziewczynka się rozpłakała.

- Chodź do mnie, kochanie.

Mała wdrapała się internistce na kolana i mocno przytuliła głowę do jej serca. Kobietę ogarnął ten specyficzny rodzaj czułości, jaki umie wywołać tylko uścisk dziecka. Spłynął na nią spokój, już dawno tak dobrze się nie czuła. Wszystkie jej problemy, wątpliwości, cała gorycz i smutek gdzieś zniknęły. Były nieważne wobec dramatu małej dziewczynki.

- Opowiesz mi, co się stało? - odgarnęła dziecku włosy z twarzy i jeszcze mocniej je przytuliła.

- Babcia powiedziała, że tatuś umarł przez dzidziusia - mała wytarła oczy rączkami. - Myśleli, że ja śpię. Ale nie spałam, chciało mi się pić. Wstałam i poszłam do kuchni, to znaczy chciałam iść. Stałam na schodach, stamtąd wszystko słychać, co się dzieje w kuchni, i słyszałam, jak mama płacze, a babcia jest zdenerwowana. Kłóciły się. Nie wiem o co. Chciałam z powrotem iść do łóżka, bo nie chciały na pewno, żebym to słyszała, ale zacięły mi się nogi, bo zrobiło mi się bardzo smutno, mówiły cicho, ale były bardzo na siebie złe. Pewnie jak tatuś nie żyje, już się nie lubią? I to dlatego?

- Na pewno się lubią, po prostu wszystkim jest wam bardzo trudno teraz. Niełatwo jest kogoś stracić, nawet dorosłym.

- No i wtedy babcia powiedziała, że przez tego bachora, tak źli ludzie mówią o dzieciach w telewizji, jej syn umarł, bo jak był wypadek samochodowy, to tatuś osłonił własnym ciałem mamę. I jego już nie ma, a mama jest i głupie dziecko!

Dziewczynka kurczowo objęła Agatę trzęsąc się ze strachu.

- Zosieńko, twoja babcia nie miała racji. Ja jestem lekarzem i wiem o tym na pewno. Samochodem pewnie kierował twój tatuś, a mama siedziała na miejscu pasażera. Zwykle jest tak, że kiedy auto wpada w poślizg, najbardziej poszkodowany jest kierowca. Pasażerowi grozi mniejsze niebezpieczeństwo. Rzadko jest inaczej.

- Wolałabym, żeby umarła mama. Ona teraz kocha tylko tamto dziecko! Mnie już nie chce. Albo żebym ja umarła zamiast taty.

- Dlaczego tak myślisz? To na pewno nie jest prawda!

- Kupuje mu łóżeczko, wózek, ubrania i wszystko, a mnie już nie potrzebuje.

- Maluszku - oczy lekarki zaszły mgłą. - jeśli na świat ma przyjść dziecko, wszyscy się tak zachowują. Musi mieć małe ubranka, bo urodzi się za małe na inne. Musi mieć gdzie spać, w czym chodzić na spacer. Niebezpiecznie byłoby, kiedy małe dziecko spałoby w dużym łóżku, a na spacer nie może chodzić tylko na rękach, bo twoja mamusia nie mogłaby go tyle dźwigać.

- Przeze mnie się to wszystko stało. Teraz mama już na pewno zawiezie mnie na wakacje do babci i już nigdy po mnie nie wróci. A pani nie chciałaby mieć córeczki? Może mogłaby mnie pani wziąć od mamy? Ja już będę grzeczna, obiecuję! Tylko mama jak się dowie, że ja to wszystko wiem i dlatego tak zrobiłam, będzie wściekła.

- Dlaczego przez ciebie? - kobieta była wstrząśnięta i zła na matkę dziewczynki. Nie mogła pojąć, jak ona mogła doprowadzić własne dziecko do tak silnego poczucia winy i odpowiedzialności.

- Bo mieliśmy jechać na cmentarz, do nowego domu taty. Kupiłam już nawet kwiaty dla niego, ale najpierw mama chciała jechać do lekarza, żeby zobaczyć, co u tego dzidziusia. I jak już byłam ubrana, miałyśmy wychodzić, to mama stojąc w drzwiach mojego pokoju powiedziała, że jutro pojedziemy do taty, bo ona się źle czuje i nie może dzisiaj. I ja wtedy zrobiłam się wściekła! Podbiegłam do mamy i mocno ją popchnęłam i z całej siły uderzyłam ją głową w brzuch. Nie spadła ze schodów, ale uderzyła się o podłogę, bo się przewróciła.

Agata była blada jak ściana.

- Źle zrobiłaś, ale twoja mama też nie jest bez winy. Wiedziała, jak bardzo ci na tym zależy.

- Głupia jestem. Ale chciałam tak strasznie dać kwiaty tacie. A tak naprawdę mamę też kocham i nie chciałam tego zrobić, wierzy mi pani, prawda?

- Napij się czekolady, ciepła jest najlepsza. Pomyślimy, co zrobić, żeby to wszystko jakoś naprawić.

W tym momencie bez pukania weszła Hana.

- O, przepraszam, to ja wam nie będę przeszkadzać w przytulasach - uśmiechnęła się ciepło do małej. - Przytulajcie się mocno, to jest wam obu teraz potrzebne.

-  Dlaczego obu? - spytała Zosia.

- Zostań - zezwoliła Agata - My też cię potrzebujemy.

Hana przysunęła do nich swoje krzesło.

- Dlatego - wyjaśniła Agata - Bo mnie też ktoś skrzywdził i też teraz jestem taka zagubiona i smutna jak ty. Nawet nie wiesz, jak bardzo mi pomogłaś.

- To ja cię mogę tak długo przytulać, aż zapomnisz - Zosia objęła lekarkę za szyję.

- No widzisz? Nie masz wyjścia, musisz zapomnieć raz-dwa - Hana się roześmiała.

- Pani też będzie mieć dziecko - stwierdziła pewnie mała.

- Tak, będę - Hana się zarumieniła.

- I Hana też dla niego wszystko kupuje, żeby niczego mu nie brakowało na tym naszym skomplikowanym świecie - wtrąciła się Agata. - Pij czekoladę do końca, a my sobie z panią doktor pójdziemy porozmawiać, o tym jak czuje się twoja mama, dobra? Zaraz do ciebie tu wracam.

Wyszły, zamykając za sobą drzwi i oddalając się z zasięgu słuchu dziecka.

- Niedobrze, Hana, co z tą matką?

- Podałam jej kroplówkę z Fenoterolem, Kilka razy w ciągu nocy będę robić KTG. Po dziecko musi ktoś przyjechać, szybko jej nie wypuszczę. Na razie skurcze osłabły, ale wszystko może się zmienić z chwili na chwilę. Rano coś więcej ci powiem.

- Nie wiem, czy to dla ciebie ważne, ale to mała uderzyła ją głową w brzuch. Kobieta się przewróciła.

- Nic mi nie powiedziała - Hana była mocno zaskoczona.

- Chroniła dziecko, co byś ty zrobiła na jej miejscu? Umarł jej mąż, miały jechać na cmentarz, matka się źle poczuła i odmówiła jej tego. Mała się wkurzyła i masz. Potrzebuję namiary na jakiegoś dobrego psychologa dziecięcego. To nie jest normalne. Poza tym dziecko ma silne poczucie winy przez kogoś wkręcone.

- No dobra, znajdę kogoś. I pogadam z tą matką. Dzieciak musi przechodzić piekło. Ale nie wiem, chyba trzeba wezwać pogotowie opiekuńcze. Kobieta mówi, że nikogo tu w mieście nie mają. Jej matka oddalona o 200 kilometrów, druga matka jeszcze dalej. Zadzwoni do nich, ale nie ma co z nią zrobić dzisiaj.

- Wezmę ją do nas. Jeśli matka wyrazi zgodę, młoda mnie lubi, przekona ją.

- Naprawdę tego chcesz?

- Jasne, to fajny dzieciak. Poza tym to ja więcej jej zawdzięczam jak dotychczas.

- Okej, to do pracy. Wiesz, że ja też bym ją wzięła. Ale tym razem do ciebie należy ten zaszczyt. Zastąpię cię na izbie.